ลีลาชีวิตแห่งดวงดาว-5
โสภณ เปียสนิท
...........................
ดูเธอไม่ค่อยจะแสดงออกทางบวกกับแม่เท่าใด “ปกติไหว้แม่หรือเปล่า” “ไม่เคยเลยค่ะ อาจารย์” “อ้าว ทำไม” “มันเขินนะ” “ทำความความดีเขินทำไม” “ต้องไหว้ด้วยหรือ” “ไหว้แม่ได้บุญ ทุกครั้งที่กราบไหว้” “หรือค่ะ ไม่เห็นมีใครบอกหนูเลย” “ไม่ได้เรียนรู้ ไม่ได้ดู จึงไม่ได้เห็น” “อาจารย์ว่าหนูอีกแล้ว” “สอนไง ทำหน้าที่ของลูกซิ บุญจะได้คอยช่วยเหลือ” ข้อสังเกตที่พอจับได้ เธอไม่ค่อยจะมีแนวคิดเชิงบวกตามหลักแห่งชาวพุทธ อดคิดต่อไม่ได้ว่า การดำรงชีวิตของเธอประกอบด้วยหลักธรรมน้อยไปหน่อย
เวลาค่อยๆ ผ่านเลยจากบ่ายไปสู่เย็น จากเย็นไปสู่หัวค่ำ จากหัวค่ำไปสู่มืดค่ำ สายน้ำแควใหญ่ถูกพระหัตถ์แห่งรัติกาลเทพคลี่ม่านมืดมิดครอบคลุม แผ่วเสียงหลังไหลเอื่อยรินแว่วยินอยู่เป็นระยะ ลูกค้าเหลือเพียงโต๊ะของเรา “ศิษย์กับอาจารย์” นานสิบปีเจอกันอีกครั้ง ณ ร้านกาแฟริมฝั่งแควใหญ่แห่งเมืองกาญจนบุรี
เรื่องราวของเธอนับว่าสนใจไม่น้อย เพราะไม่จบลงง่ายๆ แบบที่ผมและคุณผู้อ่านอยากให้เป็น เมื่อผมถามว่า “ชีวิตวันนี้ก็ดีขึ้นกว่าเดิมมากซิ” สีหน้าของเธอหม่นลง ก้มหน้ามองถ้วยน้ำส้มว่างเปล่า จนผมสังเกตเห็น จึงสั่งน้ำเปล่าให้เธออีกแก้ว “ไม่เป็นอย่างนั้นค่ะ” “เป็นไปได้อย่างไร เธอทำงานราชการเป็นพยาบาล เธอจบปริญญาโท และกำลังเรียนปริญญาเอก น้อยคนที่จะประสบความสำเร็จเช่นเธอ” “อาจารย์ค่ะ ชีวิตหนูมิใช่เดินบนพรมสวยงามหรอก” “หมายความว่า....” “หนูท้อง3 เดือน แล้วค่ะ” ผมไม่แปลกใจเท่าไร เพราะพอมองออกอยู่บ้าง “เออ...ก็ดีนี่ จะได้เรียนรู้เรื่องความเป็นแม่เสียบ้าง” “แย่ยิ่งกว่านั้นอีก” “เอ้ย...อะไรอีก” เธอหม่นหมองลงไปอีก “หนูยังไม่ได้แต่งงานเลยค่ะ” “ไม่เป็นไรนะ ก็รีบแต่งซิ จะได้ทันเวลา” “ไม่ได้ค่ะ” คราวนี้ผมงงหนัก ยังไงกัน “เพราะอะไรหรือ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น