ลีลาชีวิตแห่งดวงดาว-1
โสภณ เปียสนิท
...........................
ยามเย็นหลังเลิกการประชุมการเพิ่มคุณภาพบัณฑิตด้วยคุณธรรม ผมเดินรอบบริเวณสวนธารณะของโรงแรมริมน้ำแห่งหนึ่งในเมืองกาญจนบุรี ยืดเส้นยืดสายจนรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย จึงหยุดนั่งบนแนวเขื่อนริมฝั่งแม่น้ำแควใหญ่วันนั้น นั่งมองสายน้ำสายน้ำไหลเอื่อยรินเฉื่อยช้า แต่ต่อเนื่องไม่เคยหยุด ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำมีต้นไม้ชายฝั่งร่มครึ้มเขียวขจี มองแล้วรู้สึกเย็นใจดี
สายน้ำแควใหญ่แห่งนี้ผูกพันกับชีวิตของผมตั้งแต่เกิด เกิดบนเรือต่อลำใหญ่ที่พ่อซื้อมาเพื่อไว้ขนส่งสินค้าทางการเกษตรไปส่งในเมือง ผมเติบโตบนเรือต่อลำนี้ ผมตกน้ำสายนี้เกือบตาย ผมไปโรงเรียนจากเรือลำนี้
สาวน้อยคะเนอายุราว 30 กว่าปี เดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม ผมรักษาสีหน้ามิให้งง ยิ้มตอบ เธอยกมือสวัสดีจนผมรับไหว้แทบไม่ทัน “สวัสดีค่ะ อาจารย์ จำหนูได้เปล่า” คงเป็นเพราะสีหน้าผมแสดงออกอย่างเต็มที่ เธอรีบกล่าวต่อ “หนูดาวค่ะ ลูกศิษย์อาจารย์เมื่อ 10 กว่าปีก่อน” คงมีอาจารย์น้อยรายนะครับที่จะจำศิษย์เมื่อ 10 กว่าปีก่อนได้
ยกมือรับไหว้ พร้อมรอยยิ้มรักษาหน้าตา เพราะความทรงจำเกี่ยวกับสาวน้อยรายนี้จมอยู่ในซอกมุมของหัวใจ เกินกว่าที่จะงมหาให้เจอ “นานเหลือเกินนะ เพิ่งจะกลับมาเจอกัน” เธอมองนิ่ง หน้าเปื้อนยิ้ม เหมือนชนะคะแนนเหนือกว่าคู่แข่งคือผมเอง ในด้านความทรงจำ “หนูพบอาจารย์ในการสัมมนาที่ มอนเรศวรฯ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น