ลีลาชีวิตแห่งดวงดาว-2
โสภณ เปียสนิท
...........................
คราวนี้ได้ผล ความทรงจำเริ่มกลับคืนมาบ้าง ใช่แล้วสาวน้อยหน้าหวานที่เห็นอยู่นี่คือ “ดวงดาว” สาวน้อยจากราชบุรี เรียนสาขาภาษาอังกฤษธุรกิจอยู่ราวๆ 1 ปี แล้วลาออกไปเรียนต่อพยาบาล ที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ผมมองหน้าเธออีกครั้งด้วยรอยยิ้มเขินๆ “ใช่ จำได้แล้ว เธอทักอาจารย์ตอนอยู่หน้างานวิทยาศาสตร์ ที่มหาวิทยาลัยนเรศวร” คราวนี้เธอชมด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “ดีใจที่อาจารย์จำหนูได้” เธอทำท่าจะนั่งบนสันเขื่อนบ้าง
แต่ผมเห็นว่าเดี๋ยวเสื้อผ้าเธอจะเปื้อน “โน่นไปนั่งคุยกันที่เก้าอี้ที่ร้านขายเครื่องดื่มดีกว่า” “ดีเหมือนกันค่ะ อาจารย์ หนูมีเรื่องคุยหลายเรื่อง” เธอทำท่าดีใจที่ได้คุย ระหว่างเดินทางสู่ร้านขายน้ำดื่ม ผมใคร่ครวญอย่างชื่นมองในรูปร่างหน้าตาและบุคลิกภาพ เด็กคนนี้หน้าตาดี บุคลิกดี ต้องประสบความสำเร็จในชีวิตแน่
หลังจากจิบกาแฟเล็กน้อย “สิบกว่าปี เธอคงเผชิญโลกมามากมาย ซินะ” เธอยิ้มกว้างพยักหน้าตอบรับ “เวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน” เธอถือแก้วน้ำส้มทรงสูงไว้ในมือสองข้าง นิ้วนางข้างขวายังไม่มีแหวน ผมเอ่ยคำคมให้เข้ากับสถานการณ์ “ก็จริงอย่างเธอว่า หากเรายืนอยู่กับที่ ขณะโลกหมุนไปข้างหน้า ก็ถือว่าเราล้าหลัง” “แล้วอาจารย์เป็นอย่างไรบ้าง” เธอเริ่มถามสารทุกข์ของผมก่อน “สบายดี เหมือนเดิม สำหรับอาจารย์แล้ว เหยียบโลกไว้ให้มั่น แล้วโลกมันก็หมุนไปเอง” เธอทำหน้างง แล้วถามว่า “หมายความว่า....”
ผมตอบตามที่คิด “ชีวิตแล่นไปเรื่อยเหมือนเรืออยู่ในคลอง นั่งนิ่งๆ เรือมันล่องไปเอง” เธอยิ้มกว้างเบิกบาน “โห อาจารย์เจ้าบทเจ้ากลอน ช่างปรัชญาจริง” ฟังไม่ออกว่าเธอพอใจหรือไม่ เหมือนเป็นคำล้อเล่นมากกว่า “เป็นเช่นนั้นจริงๆ เตรียมตรวจการบ้าน อ่านหนังสือ เตรียมสอนวันต่อไป เผลอนิดเดียว เวลาผ่านไปสิบปี”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น