ลีลาชีวิตแห่งดวงดาว-4

โสภณ เปียสนิท

...........................

เธอยิ้มกว้าง “อากาศดี มหาวิทยาลัยดี ที่พักดี มีแฟนดี” “แสดงว่าประทับใจ” “ใช่ค่ะ อาจารย์” “เล่าไปซิ น่าสนใจ” “เรื่องไหนค่ะ” “เอาเฉพาะที่อยากเล่าแล้วกัน” “หนูชอบบรรยากาศที่โน่นมาก” “อยู่กี่ปี” ผมถามทั้งที่พอเดาเวลาได้ “สองปีกว่าค่ะ” “ก็น่าจะมีความสุขดี” “ดีมาก แฟนพาไปเที่ยวหลายแห่งเลย” “ดีแล้ว ความรักสวยงาม” “ค่ะ สวยงาม แต่ไม่คงทน” “อ้าว หมายความว่า....” “หลังจากจบปอโทแล้ว ก็ดูว่ามันจืดจาง” “อย่างไร” “เขาไม่ตาม ไม่ค่อยถาม ไม่ง้อ” ผมเริ่มรู้สึกแปลกแปร่งในความรักของเธอ

ในใจสงสัยชีวิตช่วงเรียนระดับมัธยมของเธอ “แล้วตอนมัธยมไม่มีความรักหรือ” เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในแววตาของเธอ สมตามคำที่กล่าวไว้ว่า “ดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ ดวงตาเป็นเช่นไร ดวงใจก็เป็นเช่นนั้น”  “มีซิค่ะ แต่มันเป็นความรักแบบเด็ก พั๊พพี่เลิฟ ไม่จีรัง” “เล่าไปหน่อย ถ้าเล่าได้” “มีชายหนุ่มชายแก่มารักหนูหลายคน” “แล้วเธอไม่รักเขาหรือ” “ไม่อยากจะเรียกว่ารัก” “มันยังไง” “ก็แค่คุยกัน ไปเที่ยวกัน ดูหนัง ทานข้าว สนุกดี” เธอเห็นเรื่องราวแบบนี้เป็นความสนุก “รถไฟไม่ชนกันบ้างหรือ” “โห ไม่เว้นแต่ละวัน ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมสับราง หลบๆ ซ่อนๆ” ผมมองเธอนิ่งๆ นึกเป็นห่วงว่า การล้อเล่นกับความรักในวัยสาวหนุ่มเป็นอันตราย “รู้เปล่าว่า ทำเช่นนั้นไม่ค่อยดีนัก” “รู้ค่ะ แต่ว่ามันเหมือนเป็นรสชาติของชีวิต” “ระวังตัวให้ดีด้วย ชีวิตเดินไปตามหลักกรรม” “หมายความว่าอย่างไรคะ” “หมายความว่า อย่าประมาท” เธอทำหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร

นั่งนิ่งเหม่อมองสายน้ำแควใหญ่ไหลล่อง ใจคนก็เหมือนน้ำมีปกติไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ รู้สึกเป็นห่วงว่า เธอล้อเล่นกับชีวิตมากเกินไปหรือเปล่า เธอแปลกใจว่า เหตุใดผมเงียบไป “ไม่เป็นไรหรอก อาจารย์ หนูมีความสุขดี” “ระวังหน่อยแล้วกัน แล้วใครส่งเรียน” ผมเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน “แม่และแควนๆ” เธอเจตนาพูดคำเพี้ยนไปนิดหน่อย “แล้วแม่เป็นอย่างไรบ้าง” “แม่สบายดี ตามประสาคนแก่”